Nasz Patron – Apolinary Szeluto

Kompozytorzy "Młodej Polski" (od lewej) Apolinary Szeluto, Karol Szymanowski, Władysław Lubomirski, Grzegorz Fitelberg, Ludomir Różycki. Wiedeń, 1910

Kompozytorzy „Młodej Polski” (od lewej) Apolinary Szeluto, Karol Szymanowski, Władysław Lubomirski, Grzegorz Fitelberg, Ludomir Różycki. Wiedeń, 1910

Apolinary Szeluto urodził się 23 lipca 1884 w Petersburgu. W wieku 9 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie. Uczył się w gimnazjum klasycznym w Saratowie, pobierając równocześnie lekcje muzyki. W latach 1902-05 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Kontynuował również naukę w Konserwatorium Muzycznym – w 1903 ukończył teorię muzyki w klasie Michała Biernackiego, a po zdaniu egzaminu z dwuletniego kursu harmonii u Marka Zawirskiego został przyjęty do klasy Zygmunta Noskowskiego. Studiował też instrumentację pod kierunkiem Romana Statkowskiego.

W 1905, wspólnie z Karolem SzymanowskimGrzegorzem Fitelbergiem i Ludomirem Różyckim, założył Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich „Młoda Polska” – ugrupowanie działające do 1912 na rzecz promocji nowej muzyki polskiej za granicą. W latach 1906-09 studiował grę na fortepianie u Leopolda Godowskiego w Berlinie. W 1909 został zatrudniony na stanowisku profesora w Konserwatorium im. Mozarta w Berlinie. Jesienią 1910 wrócił do Rosji i ukończył wydział prawa w Dorpacie. Od 1911 do 1918 pracował jako sędzia śledczy w Remontnem koło Astrachania. W 1917 brał aktywny udział w rewolucji październikowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 przeniósł się do Warszawy. Otrzymał pracę w Ministerstwie Sprawiedliwości, gdzie przez 15 lat kierował wydziałem statystyki sądowej.

W 1934 przeprowadził się do Słupcy i objął posadę notariusza. Tutaj także wybudował willę, która zachowała się do dnia dzisiejszego. Nawiązał także bliższe kontakty ze środowiskiem muzycznym Poznania: Feliksem Nowowiejskim, Dezyderiuszem Danczowskim. Nowi przyjaciele urządzili w Poznaniu koncerty, na których grano utwory Szeluty, min. poemat symfoniczny „Cyrano de Bergerac”, „Koncert Fortepianowy” H-dur, „Sonatę wiolonczelową”. Rok 1938 przyniósł Szelucie kilka audycji radiowych. W dniu 15 marca 1938 roku w Polskim Radio wykonano „Pieśni” oraz „Sonatę wiolonczelową”. Na falach eteru z Poznania wystąpił także sam kompozytor, grając swą „Sonatę Des –dur op.51.

W czasie okupacji, został wysiedlony i przebywał w obozie w Łodzi, a następnie mieszkał w Warszawie. Jego dwaj synowie zginęli. Po wojnie powrócił z żoną do Słupcy i włączył się aktywnie do pracy zawodowej – był wtedy sędzią Sądu Okręgowego, pełnił też obowiązki notariusza i kierownika Sądu Grodzkiego w Słupcy.

W 1947 roku został przeniesiony na emeryturę. W tym roku również zmarła jego żona z rozpaczy po stracie obu synów. W tym okresie koncertował w słupeckim liceum ogólnokształcącym wykonując fragmenty swych oper „Kalina” i „Pani Chorążyna”. W kwietniu 1955 roku uczestniczył w festiwalu muzyki polskiej w Lublinie, podczas którego wykonano fragmenty jego suity „Pan Tadeusz”.

Niebawem konieczność stałej opieki spowodowała, że umieszczono go w Domu Pomocy Społecznej w Chodzieży. Tam zmarł 21 sierpnia 1966 roku. Ciało jego przewieziono do Słupcy, gdzie został pochowany na tamtejszym cmentarzu.

Od 2005 roku jest patronem Zespołu Szkół Muzycznych w Słupcy.


Biuletyn Informacji Publicznej Skip to content