Nasz Patron – Apolinary Szeluto

Kompozytorzy „Młodej Polski” (od lewej) Apolinary Szeluto, Karol Szymanowski, Władysław Lubomirski, Grzegorz Fitelberg, Ludomir Różycki. Wiedeń, 1910

Apolinary Szeluto urodził się 23 lipca 1884 w Petersburgu. W wieku 9 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie. Uczył się w gimnazjum klasycznym w Saratowie, pobierając równocześnie lekcje muzyki. W latach 1902-05 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Kontynuował również naukę w Konserwatorium Muzycznym – w 1903 ukończył teorię muzyki w klasie Michała Biernackiego, a po zdaniu egzaminu z dwuletniego kursu harmonii u Marka Zawirskiego został przyjęty do klasy Zygmunta Noskowskiego. Studiował też instrumentację pod kierunkiem Romana Statkowskiego.

W 1905, wspólnie z Karolem Szymanowskim, Grzegorzem Fitelbergiem i Ludomirem Różyckim, założył Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich „Młoda Polska” – ugrupowanie działające do 1912 na rzecz promocji nowej muzyki polskiej za granicą. W latach 1906-09 studiował grę na fortepianie u Leopolda Godowskiego w Berlinie. W 1909 został zatrudniony na stanowisku profesora w Konserwatorium im. Mozarta w Berlinie. Jesienią 1910 wrócił do Rosji i ukończył wydział prawa w Dorpacie. Od 1911 do 1918 pracował jako sędzia śledczy w Remontnem koło Astrachania. W 1917 brał aktywny udział w rewolucji październikowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 przeniósł się do Warszawy. Otrzymał pracę w Ministerstwie Sprawiedliwości, gdzie przez 15 lat kierował wydziałem statystyki sądowej.

W 1934 przeprowadził się do Słupcy i objął posadę notariusza. Tutaj także wybudował willę, która zachowała się do dnia dzisiejszego. Nawiązał także bliższe kontakty ze środowiskiem muzycznym Poznania: Feliksem Nowowiejskim, Dezyderiuszem Danczowskim. Nowi przyjaciele urządzili w Poznaniu koncerty, na których grano utwory Szeluty, min. poemat symfoniczny „Cyrano de Bergerac”, „Koncert Fortepianowy” H-dur, „Sonatę wiolonczelową”. Rok 1938 przyniósł Szelucie kilka audycji radiowych. W dniu 15 marca 1938 roku w Polskim Radio wykonano „Pieśni” oraz „Sonatę wiolonczelową”. Na falach eteru z Poznania wystąpił także sam kompozytor, grając swą „Sonatę Des –dur op.51.

W czasie okupacji, został wysiedlony i przebywał w obozie w Łodzi, a następnie mieszkał w Warszawie. Jego dwaj synowie zginęli. Po wojnie powrócił z żoną do Słupcy i włączył się aktywnie do pracy zawodowej – był wtedy sędzią Sądu Okręgowego, pełnił też obowiązki notariusza i kierownika Sądu Grodzkiego w Słupcy.

W 1947 roku został przeniesiony na emeryturę. W tym roku również zmarła jego żona z rozpaczy po stracie obu synów. W tym okresie koncertował w słupeckim liceum ogólnokształcącym wykonując fragmenty swych oper „Kalina” i „Pani Chorążyna”. W kwietniu 1955 roku uczestniczył w festiwalu muzyki polskiej w Lublinie, podczas którego wykonano fragmenty jego suity „Pan Tadeusz”.

Niebawem konieczność stałej opieki spowodowała, że umieszczono go w Domu Pomocy Społecznej w Chodzieży. Tam zmarł 21 sierpnia 1966 roku. Ciało jego przewieziono do Słupcy, gdzie został pochowany na tamtejszym cmentarzu.

Od 2005 roku jest patronem Zespołu Szkół Muzycznych w Słupcy.